Ze zdziwieniem odkryłam, że słowa „spojler” nie ma (jeszcze?) w SJP PWN w znaczeniu „psuć zabawę, zdradzając zakończenie”. Czy mimo wszystko można użyć go w dość poważnym tekście? A jeśli tak, to jak brzmi czasownik (spojlować czy spojlerować) i jak wygląda poprawny zapis (j czy i).

Z góry dziękuję

Dorota

Szanowni Eksperci,

w literaturze (np. w "Historii Litwy" Jerzego Ochmańskiego) spotykam się czasem z konstrukcją „stadnina końska” zamiast powszechnie używanej „stadniny koni”. Czy taka forma jest dopuszczalna?

Do pracy z polskiego na temat „Styl dziennikarzy sportowych. Kategorie stylu publicystycznego” z przykładami brakuje mi konkretnych informacji. Dostępne mi źródła są bardzo ograniczone. Mieszkam w małym miasteczku (w Kołobrzegu)i stąd te problemy. Czy mogę liczyc na pomoc logistyczną? Świąteczne pozdrowienia

Witek

Dzień dobry,

czy zamiast nazwy „syndrom sztokholmski" można używać określenia „syndrom szwedzki"? Wiem, że czasami syndrom ten jest błędnie nazywany „syndromem helsińskim". Zastanawiam się jednak, czy słowo „szwedzki" jest akceptowalne, czy również jest niepoprawne i nie powinno być używane nawet w tekstach nieformalnych lub mowie potocznej?

Bardzo proszę o odpowiedź, czy poprawne jest rozpoczynanie wiadomości e-mail od sformułowań: Drodzy lub Szanowni (bez użycia następnie Państwo).
Pozdrawiam serdecznie
M.M.

Witam!
Bardzo proszę o rozstrzygnięcie wątpliwości co do pisowni nazwy stanowiska: szef sztabu generalnego. W jednym tekście (z dziedziny wojskowości) zastosowano aż trzy możliwe warianty: szef sztabu generalnego, szef Sztabu Generalnego, Szef Sztabu Generalnego (dodam, że w książce cały czas mowa o konkretnej osobie, generale wojska Polskiego).
Będę wdzięczna za pomoc. Pozdrawiam!

Szanowni Państwo,
czytając teksty gwarowe z różnych regionów Polski, zauważyłem, że bardzo często w gwarach śląskich, a także, choć znacznie rzadziej, w tekstach wielkopolskich przed spółgłoską [ś] pojawia się dodatkowa głoska [j] np. szejść, jejść. Czy w dawniejszych czasach w Wielkopolsce środkowej (np. w okolicach Poznania) wymowa taka była równie powszechna i częsta jak na Śląsku?
Z poważaniem,
Filip Cerkaski

Witam, mam problem ze zdaniami, w których zaimki pytajne (?) występują na końcu zdania. Jak postąpić z interpunkcją, gdy na końcu zdania występuje więcej niż jeden owy zaimek, np. „Niedługo spotkanie, ale nie wiem, gdzie, kiedy i o której”.
Pozdrawiam
Mateusz Chomicki

Ostatnio w reklamie usłyszałam takie słowo wizażanki i w związku z tym chciałabym się dowiedzieć, czy to słowo pochodzi od słowa wizażystka, czy to jest w ogóle różne słowo oraz co ono właściwie oznacza?

Proszę o rozstrzygnięcie kwestii, z którą wrocławscy dziennikarze od dłuższego czasu nie mogą się uporać. Chodzi o modelowe osiedle wzniesione w 1929 r. na wystawę budowlaną Wohnung und Werkraum. Do dziś używa się nazwy skróconej, lecz o ile nikt nie wątpi, że w wymowie jest to ta [wuwa], o tyle nie bardzo wiadomo, jak to zapisać: WUWA, WuWA czy WuWa, a dalej – jak zapisywać formy przypadków zależnych, by nie powstało mylne wrażenie, iż mianownik brzmi [wuw]. Nie ma WUW-y, WuW-y, WuWy czy Wuwy?